ustalenie wyniku finansowego netto rewizor

Ostatecznie wybór wariantu należy do kierownika jednostki, który zgodnie z art. 10 ust. 1 uor w dokumentacji opisującej przyjęte zasady (politykę) rachunkowości określa między innymi metody wyceny aktywów i pasywów oraz sposób ustalania wyniku finansowego w zakresie, w jakim ustawa pozostawia jednostce prawo wyboru. Dekrety księgowe w progr amie Rewizor GT wprowadza się w ujęciu rejestrowym. Znaczy to, że każdy dekret musi być przyporządkowany do rejestru księgowego. Aby wprowadzić dekret księgowy, należy: 1. Z listy modułów wybrać Ewidencje księgowe – Dekretacja i księgowanie i kliknąć Dodaj. 2. - PK 3/12/2020 - ustalenie wyniku finansowego netto za grudzień 2020 r. R.2.1 numer dowodu: PK 1/12/2020; data: 31.12.2020 r. treść oddająca sens operacji gospodarczej np.: przeksięgowania podatku VAT R.2.2 PK (ocenie podlega dekret i kwota) zawiera dekret: Wn 225/Ma 222 i kwotę 17 572,00 zł Etapy ustalania wyniku finansowego. Wynik finansowy netto stanowi różnicę pomiędzy sumą przychodów i zysków osiągniętych w danym okresie sprawozdawczym a sumą kosztów i strat poniesionych na uzyskanie tych przychodów oraz obciążeń w postaci podatku dochodowego. Jest on ustalany na dzień bilansowy na koncie 86 "Wynik finansowy". - PK 3/05/2023 – ustalenie wyniku finansowego netto za maj 2023 r., R.2.1 Nr i data dowodu księgowego: PK 1/05/2023 z 31.05.2023 r. R.2.2 PK (ocenie podlega dekret i kwota) zawiera dekret: Wn 225/Ma 222 i kwotę: 20 976,00 zł R.2.3 PK (ocenie podlega dekret i kwota) zawiera dekret: Wn 223/Ma 225 i kwotę: 8 648,00 zł nonton film love lesson season 2 sub indo. Regulacje ustalania wyniku finansowego. Ustawa o rachunkowości (dalej RachunkU) dość chaotycznie reguluje zasady ustalania wyniku finansowego, ujmując część postanowień w tekście ustawy o rachunkowości (art. 42-45 i 47), a część we wzorach do rachunku zysków i strat stanowiących załączniki do ustawy. Ponadto w ustawie są uregulowane zagadnienia, które w sposób bezpośredni są związane z pomiarem wyniku finansowego, zwłaszcza: przychody i zyski (art. 3 ust. 1 pkt 30); koszty i straty (art. 3 ust. 1 pkt 31); pozostałe przychody operacyjne (art. 3 ust. 1 pkt 32); przychody i koszty finansowe (art. 42 ust. 3); straty i zyski nadzwyczajne (art. 3 ust. 1 pkt 33); obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego (art. 42 ust. 1 pkt 4); wynik działalności operacyjnej (art. 42 ust. 1 pkt 2); wynik operacji finansowych (art. 42 ust. 1 pkt 2); wynik operacji nadzwyczajnych (art. 42 ust. 1 pkt 3). Podziały wyniku finansowego. Podstawową koncepcją rachunku wyników jest podział wyniku finansowego na działalność podstawową, pomocniczą lub pochodną (pozostałe przychody i koszty) oraz działalność finansową. Tak otrzymany wynik finansowy brutto ulega dalszemu podziałowi na obciążenia podatkowe i podział zysku. Przyjęte w ustawie rozwiązania są wzorowane na dawnej IV Dyrektywie Rady (obecnie Dyrektywa 2013/34/UE). Przychody Przychody z podstawowej działalności operacyjnej Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 30 RachunkU, przez przychody rozumie się uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli. Ustawa o rachunkowości nie określa momentu uznania przychodu. Na podstawie art. 10 ust. 3 RachunkU można wykorzystać tutaj wytyczne MSR 18 – Przychody, który za dzień ujęcia przychodów określa dzień, w którym spełnione zostały następujące warunki: nastąpiło przekazanie nabywcy, kontroli, znaczącego ryzyka i korzyści związanych z przekazywanym produktem lub towarem; kwotę przychodów można ustalić w sposób wiarygodny; istnieje wysoki stopień prawdopodobieństwa, że związane z transakcją korzyści napłyną do jednostki. Na podstawie art. 42 ust. 2 RachunkU przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów prezentuje się z uwzględnieniem dotacji, opustów, rabatów i innych zwiększeń lub zmniejszeń, bez podatku od towarów i usług. Zasady ustalania przychodu z tytułu realizowanych usług o okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy. W sposób szczególny uregulowane zostały zasady ustalania przychodu z tytułu realizowanych usług o okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy i będących w toku na dzień bilansowy. Przychody te ustala się proporcjonalnie do stopnia zaawansowania usługi, jeżeli stopień ten można ustalić w sposób wiarygodny. Ustawa o rachunkowości przewiduje następujące metody ustalania przychodów z tytułu usług niezakończonych: jeżeli umowa o usługę przewiduje, że cenę za usługę ustala się w wysokości kosztów powiększonych o narzut zysku, to przychód z wykonania usługi niezakończonej ustala się w wysokości kosztów odpowiadających wykonanej części usługi, powiększonych o narzut zysku (art. 34a ust. 3 RachunkU); jeżeli cenę za usługę ustala się ryczałtowo, to przychód z wykonania usługi niezakończonej ustala się proporcjonalnie do stopnia zaawansowania, o ile możliwe jest wiarygodne ustalenie stopnia zaawansowania; jeżeli stopień zaawansowania niezakończonej usługi nie może być na dzień bilansowy ustalony w sposób wiarygodny, to przychód ustala się w wysokości poniesionych w danym okresie kosztów, nie wyższych jednak od kosztów, których pokrycie w przyszłości jest prawdopodobne (art. 34a ust. 4 RachunkU). Pozostałe przychody operacyjne Definicje pozostałych przychodów operacyjnych określa art. 3 ust. 1 pkt 32 RachunkU jako przychody pośrednio związane z działalnością jednostki. Są to przychody w szczególności związane: z działalnością socjalną, ze zbyciem środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, a także nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych zaliczonych do inwestycji, z utrzymywaniem nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych zaliczonych do inwestycji, w tym także z aktualizacją wartości tych inwestycji, jak również z ich przekwalifikowaniem odpowiednio do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli do wyceny inwestycji przyjęto cenę rynkową bądź inaczej określoną wartość godziwą, z odpisaniem należności i zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych, z wyjątkiem należności i zobowiązań o charakterze publicznoprawnym nieobciążających kosztów, z utworzeniem i rozwiązaniem rezerw, z wyjątkiem rezerw związanych z operacjami finansowymi, z odpisami aktualizującymi wartość aktywów i ich korektami, z wyjątkiem odpisów obciążających koszty finansowe, z odszkodowaniami i karami, z przekazaniem lub otrzymaniem nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny aktywów, w tym także środków pieniężnych na inne cele niż dopłaty do cen sprzedaży, nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych. Przychody z operacji finansowych Przychody z operacji finansowych zdefiniowane w art. 42 ust. 3 RachunkU dotyczą: przychodów z tytułu dywidend (udziałów w zyskach); odsetek; zysków ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji; nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi. Zyski nadzwyczajne Straty i zyski nadzwyczajne według art. 3 ust. 1 pkt 33 RachunkU to straty i zyski powstające na skutek zdarzeń trudnych do przewidzenia, poza działalnością operacyjną jednostki, niezwiązane z ogólnym ryzykiem jej prowadzenia. Koszty Definicja kosztów i strat. Artykuł 3 ust. 1 pkt 31 RachunkU definiuje koszty i straty jako uprawdopodobnione zmniejszenie korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli. Koszty z podstawowej działalności operacyjnej Koszt wytworzenia produktu. Zgodnie z treścią art. 28 ust. 3 RachunkU koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakim znajduje się w dniu wyceny. Koszty pośrednie stanowią zmienne koszty produkcji oraz część stałych, pośrednich kosztów produkcji, która odpowiada poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Do kosztów wytworzenia produktów nie zalicza się kosztów: będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych; ogólnego zarządu; magazynowania wyrobów gotowych i półfabrykatów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji; sprzedaży. Według art. 28 ust. 4 RachunkU, w przypadku długotrwałego przygotowania produktu do sprzedaży, koszt wytworzenia takiego produktu można zwiększyć o koszty obsługi zobowiązań, zaciągniętych w celu sfinansowania produktów w okresie ich przygotowania do sprzedaży bądź wytworzenia, jak również związane z nimi różnice kursowe pomniejszone o przychody z tego tytułu. Koszty wytworzenia, które można bezpośrednio przyporządkować przychodom osiągniętym przez jednostkę, wpływają na wynik finansowy jednostki za ten okres sprawozdawczy, w którym przychody te wystąpiły, natomiast te koszty wytworzenia, które można jedynie w sposób pośredni przyporządkować przychodom lub innym korzyściom osiąganym przez jednostkę, wpływają na wynik jednostki w części, w której dotyczą danego okresu sprawozdawczego, przy zapewnieniu współmierności do przychodów lub innych korzyści ekonomicznych (art. 34b RachunkU). Koszty wytworzenia niezakończonej usługi budowlanej uregulowane zostały w art. 34c RachunkU. Zgodnie z art. 34c ust. 1 RachunkU koszty wytworzenia niezakończonej usługi budowlanej obejmują koszty poniesione od dnia zawarcia umowy do dnia bilansowego. Koszty poniesione przed dniem zawarcia umowy związane z jej realizacją zaliczane są do aktywów, jeżeli pokrycie tych kosztów w przyszłości przez zamawiającego jest prawdopodobne. Przewidywane straty. Jeżeli przychody ustalane są odpowiednio do stopnia zaawansowania ustalanego np. za pomocą liczby przepracowanych godzin bezpośrednich wykonywania usługi, na podstawie obmiaru wykonanych prac lub inną metodą wyrażającą w sposób wiarygodny stopień zaawansowania prac, to koszty wpływające na wynik jednostki ustala się w takiej części całkowitych kosztów umowy, jaka odpowiada stopniowi zaawansowania prac, po odliczeniu kosztów obciążających wynik w poprzednich okresach sprawozdawczych. Niezależnie jednak od zastosowanego sposobu ustalania przychodów, na wynik finansowy jednostki wpływają wszystkie przewidywane straty w związku z realizacją usługi objętej umową. Obowiązek taki wynika z treści art. 34a ust. 5 RachunkU. Pozostałe koszty operacyjne obejmują analogiczne pozycje jak pozostałe przychody operacyjne (art. 3 ust. 1 pkt 32 RachunkU). Koszty finansowe. Koszty operacji finansowych (art. 42 ust. 3 RachunkU) stanowią: koszty odsetek; straty ze zbycia inwestycji finansowych innych niż nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych; aktualizacji wartości inwestycji innych niż nieruchomości i wartości niematerialnych i prawnych; nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi z wyjątkiem związanych z kosztem wytworzenia produktów, środków trwałych w budowie lub ceną nabycia towarów lub środków trwałych. Wynik finansowy Wpływ na wynik finansowy netto. W jednostkach innych niż banki, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, na wynik finansowy netto składają się: wynik działalności operacyjnej, w tym z tytułu pozostałych przychodów i kosztów operacyjnych; wynik operacji finansowych; wynik operacji nadzwyczajnych; obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego z tytułu podatku dochodowego, którego podatnikiem jest jednostka, i płatności z nim zrównanych na podstawie odrębnych przepisów. Wynik działalności operacyjnej stanowi różnicę między przychodami sprzedaży produktów, towarów i usług z uwzględnieniem dotacji, opustów i rabatów, bez podatku od towarów i usług, oraz pozostałymi przychodami operacyjnymi a wartością sprzedanych produktów, towarów i materiałów wycenionych w kosztach wytworzenia albo cenach nabycia albo zakupu, powiększoną o całość poniesionych od początku roku obrotowego kosztów ogólnych zarządu, sprzedaży produktów, towarów i materiałów oraz pozostałych kosztów operacyjnych. Wynik operacji finansowych stanowi różnicę między przychodami finansowymi, w szczególności z tytułu: dywidend (udziałów w zyskach), odsetek, zysków ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji, nadwyżki dodatnich różnic kursowych nad ujemnymi, a kosztami finansowymi, w szczególności z tytułu; odsetek, strat ze zbycia inwestycji, aktualizacji wartości inwestycji, nadwyżki ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi, z wyjątkiem odsetek, prowizji, dodatnich i ujemnych różnic kursowych. Wynik zdarzeń nadzwyczajnych stanowi różnicę między zyskami nadzwyczajnymi a stratami nadzwyczajnymi. Bieżące i odroczone obciążenia podatkowe. Na wynik finansowy netto jednostki wpływają obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego z tytułu podatku dochodowego, którego podatnikiem jest jednostka, a także zrównane z nim płatności ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Dotyczy to dywidend płaconych na rzecz Skarbu Państwa, które traktowane są jako podatek, a nie element podziału wyniku finansowego netto. Ponadto, zgodnie z art. 37 ust. 8 i 9 RachunkU, na wynik finansowy netto wpływają obciążenia z tytułu odroczonego podatku dochodowego, z wyjątkiem zmian odroczonego podatku dochodowego, dotyczącego operacji rozliczanych z kapitałem (funduszem) własnym, które odnosi się również na kapitał (fundusz) własny. Uwaga: niniejszy artykuł stanowi fragment książki dr. Andre Helina „Ustawa o Rachunkowości. Komentarz. Wydanie 6”, 2014 r. ​Doskonałym narzędziem, które ułatwia dokonanie przeksięgowań na wynik finansowy, są tzw. Automaty przeksięgowań. Są one definiowalnym wzorcem opisującym, jakie kwoty i z jakich kont można przenosić cyklicznie na inne konta księgowe. W przypadku prowadzenia rachunku zysków i strat w wariancie porównawczym oraz ewidencjonowania kosztów w układzie rodzajowym I funkcjonalnym (zespoły kont 4 i 5), ustalenie wyniku finansowego może składać się z następujących etapów: Przeniesienie kosztów rodzajowych na konto wyniku. Przeniesienie przychodów ze sprzedaży na konto wyniku finansowego. Ustalenie zmiany stanu produktów – przeniesienie sald kont zespołu 5, 6, 7 na konto rozliczenie kosztów (490). Przeniesienie salda konta 490 „Rozliczenie kosztów" na konto 860 „Wynik finansowy". Przeksięgowanie na wynik finansowy należy wykonać w co najmniej dwóch dekretach. Punkty 1-3 możemy wykonać w jednym automacie i w ten sposób ustalić saldo konta 490. Dopiero po ustaleniu zmiany stanu produktów można przeksięgować saldo konta 490 na wynik finansowy. Z tego powodu trzeba zdefiniować 2 automaty przeksięgowań. Definicję przeksięgowań najprościej zacząć od definicji przeniesienia kosztów rodzajowych z kont zespołu 4 na konto wyniku finansowego. Wiąże się to z przeniesieniem sald kont zespołu 4 (z pominięciem konta 490 rozliczenie kosztów, które obrazuje zmianę stanu produktów) na konto wyniku finansowego. W tym celu, dla wszystkich kont zespołu 4, z pominięciem konta rozliczenia kosztów (490) należy zdefiniować tak, by saldo winien konta 4** zostało ujęte po stronie Winien konta wyniku finansowego oraz po stronie Ma kont zespołu 4. Aby to zrobić, należy: 1. Przejść do modułu Ewidencje pomocnicze – Automaty przeksięgowań i przy pomocy przycisku Dodaj otworzyć okno nowego automatu. 2. W pierwszej kolejności wpisać nazwę i wybrać preferowaną kategorię (niewymagane). Z menu Pozycje wybrać przycisk Dodaj. 3. W oknie Pobierana kwota wskazać konto 4**, z którego chcemy przeksięgować Kwotę o wartości saldo Wn. Dane pozycji dekretu służą do wskazania, po której stronie na kontach ma się pojawić kwota wskazana powyżej. W tym przypadku Konto Wn jest kontem 860 (wynik finansowy), a Konto Ma jest kontem 401. Udział w kwocie pozostawić na 100% (aby przeniosła się pełna wartość salda), a w treści wprowadzić preferowany opis zdarzenia (niewymagane). Konfigurację zatwierdzić przyciskiem OK. Utworzoną w ten sposób pozycję przeksięgowania można powielać dowolną ilość razy dla kolejnych kont 4**, zmieniając tylko numer konta w Pobieranej kwocie i Danych pozycji dekretu (Konto Ma). ​ 4. W kolejnym etapie należy zdefiniować przeniesienie sald zespołu 5 na konto Rozliczenia kosztów (490) – czyli tak, jak na przykładzie przeksięgowania czwórek na wynik, tak tutaj należy salda Wn kont zespołu 5 przenieść na stronę Wn konta 490. Zrzut ekranu widoczny poniżej przedstawia definicję przeksięgowania salda Wn konta 501 na stronę Winien konta 490. Można to zrobić poprzez dodanie kolejnych pozycji w tym samym automacie przeksięgowań. 5. Identycznie trzeba postąpić z zespołem kont 6 (międzyokresowe rozliczenie kosztów) oraz 7 (konta przychodów ze sprzedaży). W tym celu należy zdefiniować pozycje automatu na tej samej zasadzie, jak w krokach od 1 do 3. Należy zauważyć, iż dla wariantu porównawczego zysków i strat na koncie 490 może pojawić się saldo winien bądź saldo ma. W związku z tym w drugim automacie potrzebne będą dwie definicje przeksięgowania salda konta 490. Podczas wykonywania automatu przeksięgowań program automatycznie usunie pozycje zerowe, jeśli takie by powstały. 6. Po utworzeniu automatu przeksięgowań można go użyć w dowolnej chwili, korzystając z przycisku Wykonaj automat. Wykonanie automatu wiąże się ze wskazaniem okresu, z którego mają zostać pobrane zapisy, jak również wybraniem Rejestru księgowego, w którym program ma umieścić dekret przeksięgowania. Przypominając etapy przeksięgowań na wynik finansowy: Przeniesienie kosztów rodzajowych na konto wyniku. Przeniesienie przychodów ze sprzedaży na konto wyniku finansowego. Ustalenie zmiany stanu produktów – przeniesienie sald kont zespołu 5, 6, 7 na konto rozliczenie kosztów (490). Przeniesienie salda konta 490 „Rozliczenie kosztów" na konto 860 „Wynik finansowy". Etapy 1-3 możemy wykonać jednym dekretem i posłuży nam do tego pierwszy automat przeksięgowań. Po ustaleniu zmiany stanu produktów można przeksięgować saldo konta 490 na wynik finansowy. Robimy to poprzez wykonanie drugiego automatu. 39 minut temu, Przemysław Werner napisał: Czy pisze Pani o jednym sprawozdaniu finansowym i kolumnach na nim (Wartość w dniu i Wartość wg BO), czy o dwóch różnych sprawozdaniach finansowych? Dzień dobry. Piszę o jednym sprawozdaniu. Zarówno w 2019 jak i 2020 była strata. W 2019 roku strata wynosiła 52558,41, strata z ubiegłych lat 52724,42,zobowiązania 496966,35, czyli kapitał wynosił -45769,89 zł. A pasywa 451196,46 W roku 2020 strata wynosi 322251,21 , strata z lat ubiegłych 105199,83, zobowiązania 455857,35,. Czyli kapitał na 31-12-2020 r - -367983,10. Pasywa za 2020 r 87919,25 zł. Różni się od aktywów o kwotę 322251,21 zł. , czyli o kwotę straty za rok 2020. Wynik finansowy jest relacją między kosztami a przychodami przedsiębiorstwa, która świadczy o efektywności przedsiębiorstwa. Wartość dodatnia to zysk, który powiększa kapitały własne przedsiębiorstwa i finansuje jego rozwój, stanowi wynagrodzenia dla właścicieli kapitałów, zasila budżet w postaci podatku dochodowego. Podstawowymi celami analizy zysku są: ustalenie jego wielkości, rozpatrzenie kształtujących go czynników oraz wskazanie możliwości jego powiększenia. Analizę zysku można prowadzić w ujęciu kwotowym oraz w wielkościach relatywnych. Możliwe jest jego odniesienie do do następujących poziomów działalności: podstawowa działalność operacyjna, pozostała działalność operacyjna, działalność finansowa, zdarzenia nadzwyczajne. Wynik finansowy świadczy o efektywności przedsiębiorstwa, której miarą jest rentowność. Rentowność ukazuje stopień opłacalności prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwo poprzez odniesienie wielkości wyniku finansowego do wielkości, które go generują. Do najpopularniejszych podstaw porównania należą: sprzedaż, majątek oraz kapitał. Wskaźniki rentowności służą do porównań w czasie w ramach danego przedsiębiorstwa, jak również do porównań z innymi przedsiębiorstwami działającymi w danej branży czy regionie. Doskonałym narzędziem ułatwiającym dokonanie przeksięgowań na wynik finansowy są tzw. pieczęcie księgowe automatyczne. Są one definiowalnym wzorcem, który opisuje, jakie kwoty i z jakich kont można przenosić cyklicznie n​a inne konta księgowe. W przypadku prowadzenia rachunku zysków i strat w wariancie porównawczym oraz ewidencjonowania kosztów w układzie rodzajowym i funkcjonalnym (zespoły kont 4 i 5), ustalenie wyniku finansowego może składać się z następujących etapów: Przeniesienie kosztów rodzajowych na konto wyniku. Przeniesienie przychodów ze sprzedaży na konto wyniku finansowego. Ustalenie zmiany stanu produktów – przeniesienie sald kont zespołu 5, 6, 7 na konto rozliczenia kosztów (490). Przeniesienie salda konta 490 „Rozliczenie kosztów" na konto 860 „Wynik finansowy". Z takiego przebiegu operacji wynika, iż przeniesienie salda konta 490 na konto 860 (pkt 4) nie może nastąpić w jednym dokumencie księgowym (być zdefiniowane w jednej pieczęci księgowej) gdyż wartość przeksięgowywana nie ujmowałaby jeszcze kwoty z ustalenia zmiany produktów (pkt 3). Definicję przeksięgowań najprościej zacząć od definicji przeniesienia kosztów rodzajowych z kont zespołu 4 na konto wyniku finansowego. Wiąże się to z przeniesieniem sald kont zespołu 4 (z pominięciem konta rozliczenia kosztów, które obrazuje zmianę stanu produktów) na konto wyniku finansowego, a następnie ich wyzerowaniem. W tym celu, dla wszystkich kont zespołu 4, z pominięciem konta rozliczenia kosztów (490), należy zdefiniować tak, by saldo winien konta 4** zostało ujęte po stronie Winien konta wyniku finansowego oraz po stronie Ma kont zespołu 4. Aby to zrobić, należy: 1. Przejść do modułu Dekretacja dokumentów do zakładki Pieczęcie księgowe i z górnego menu Dodaj wybrać Pieczęć księgowa automatyczna. 2. W oknie, które się pojawi wpisać nazwę i wybrać rejestr księgowy (od tego zależy, w którym rejestrze pieczęć będzie widoczna). W sekcji Pozycje trzeba wskazać konto wyniku finansowego poprzez kliknięcie prawym przyciskiem myszy na pole, a następnie Lista kont. W ten sposób program wie, że na konto 861 będą dokonywane przeksięgowania z kont wskazanych w kolumnie Winien lub Ma. Następnie trzeba określić, z jakich kont nastąpi przeksięgowanie – poprzez kliknięcie prawym przyciskiem myszy w pole w kolumnie Winien, a następnie wybranie Edytuj składniki pozycji. ​ 3. W oknie tym należy określić, jakie kwoty i z jakich kont zostaną pobrane celem przeniesienia ich na konto docelowe (w omawianym przykładzie jest to 861). Ponieważ ma zostać przeniesione Saldo WN kont zespołu 4 (z pominięciem konta 490), to należy w polu kolumny Funkcja wskazać rodzaj kwoty Saldo Wn. Następnie w polu Konto należy wskazać konto zespołu 4, np. 400. Współczynnik zostaje „1", by przenoszona była pełna kwota. Następnie trzeba dodać kolejne wiersze w ten sam sposób dla pozostałych kont zespołu 4. Tak podana definicja spowoduje, że suma sald Wn podanych czwórek zostanie zadekretowana po stronie Wn konta 861. 4. W następnym kroku należy zadbać o wyzerowanie sald 4, które zostały uwzględnione w wyniku finansowym. Wobec tego trzeba zdefiniować, aby na konto 4 (w omawianym przykładzie 400​) na stronę Ma zostało przeniesione saldo Wn tego konta. Wykonać to można w podobny sposób, jak w kroku 3, z tym, że dla strony Ma. 5. W kolejnym etapie należy zdefiniować przeniesienie sald zespołu 5 na konto Rozliczenia kosztów (490), czyli tak jak na przykładzie przeksięgowania 4 na wynik, tak tutaj należy salda Wn kont zespołu 5 przenieść na stronę Wn konta 490 oraz wyzerować salda tych 5 poprzez przeniesienie ich salda Wn na stronę Ma. Na nowej pozycji trzeba zaznaczyć, że zaczyna się nowa grupa pozycji dekretu – pozwoli to uzyskać dekret z jednoznacznymi wskazaniami zapisów przeciwstawnych dla danej pozycji. Zrzut ekranu widoczny poniżej przedstawia definicję przeksięgowania salda Wn konta 501 na stronę Winien konta 490. Tak samo należy postąpić z wyzerowaniem salda Wn konta 501 poprzez zadekretowanie salda Wn po stronie Ma tego konta. Podobnie trzeba postąpić z zespołem 7 (konta przychodów ze sprzedaży). W tym celu należy zdefiniować pozycje pieczęci na tej samej zasadzie, jak w krokach od 1 do 6. Po ustaleniu zmiany stanu produktów można dopiero przeksięgować saldo konta 490 na wynik finansowy. Należy zauważyć, iż dla wariantu porównawczego zysków i strat na koncie 490 może pojawić się saldo winien bądź saldo ma. W związku, z czym potrzebne będą w pieczęci dwie definicje przeksięgowania salda konta 490.​ Taka definicja spowoduje, że przy wykonywaniu pieczęci na dekrecie księgowym pokażą się pozycje zerowe dla definicji tego salda konta 490, które na moment przeksięgowania na wynik było zerowe. Wystarczy wówczas wykorzystać znacznik „Kasuj pozycje zerowe", który jest dostępny w oknie wykonania pieczęci księgowej (Ctrl+E w oknie dekretu lub dokumentu PK).

ustalenie wyniku finansowego netto rewizor